Post nr. 427: Quatre jours en France

Vier dagen in Zuid-Frankrijk, inclusief reistijd. Het lijkt niet veel, maar als dit puur voor het fotograferen van een bruiloft is, dan is het best veel. Zeker als het zoals in dit geval voor mij de eerste ‘destination wedding’ is.

De laatste keer dat ik op de Route du Soleil in Frankrijk reed, was volgens mij al heel lang terug en door mee te rijden met familie van de bruid had ik alle gelegenheid om de omgeving te bekijken. En dat ziet er dan door mijn volwassen ogen ook nog eens heel anders uit. Ik herinner me de Route en de Péage vooral als oersaaie rechte stukken zonder veel uitzicht die niet op leken te houden. Nu voelde het als een Road Trip met geweldige uitzichten die ook nog eens erg kort leek gezien de tijd waarin de reis afgelegd werd. Van stromende regen bij vertrek op de Veluwe kwamen we al snel in Frankrijk tussen uitgestrekte veld met wonderschone wolkenluchten op een hemelsblauwe achtergrond terecht. Hoewel we min of meer tussen twee hittegolven in Frankrijk kwamen, was de omgeving van Lyon onmiskenbaar mediterraan.

Ik vond Frans best een leuk vak op de HAVO. Prima docent de eerste drie jaar, maar toen ineens een andere voor mijn examenjaren waar het absoluut niet mee klikte. En dan gaat balen van een schoolvak in balen van een taal over. Sinds mijn HAVO-diploma nog een paar keer een paar woorden Frans gebruikt en dat was het. Nou ging ik naar een bruiloft waar een groot contingent Nederlanders en Nederlands sprekenden aanwezig was. En jonge Fransen spreken ook steeds vaker Engels (gelukkig voor mij). Maar mijn Frans bleek niet meer wat het nooit geweest was, drie a vier zinnen nagenoeg vloeiend Frans bleken ineens geen probleem. En dat heeft zowel een voordeel als een nadeel, omdat Fransen liefhebbers van hun taal zijn. Het voordeel daarvan is dat je in restaurants bijna gelijk op vriendschappelijke voet komt te staan omdat je de kaart begrijpt en je bestelling enigszins fatsoenlijk uit kunt spreken. Nadeel is dat als je wat acceptabel Frans kunt spreken Fransen gelijk helemaal in voor hen gebruikelijk tempo terugpraten en mijn Frans na vier zinnen toch echt op is. Waar het voordeel dat jonge(re) Fransen steeds beter Engels spreken weer om de hoek komt kijken.

Enfin, nadat mijn opgeleefde francofonie op de eerste avond een meer dan prima confit de canard  op mijn bord liet verschijnen, was het de volgende dag toch echt tijd om aan het werk te gaan. ’s Morgens nog in korte broek het chateau alvast even bekeken waar ’s avonds het diner en feest zouden plaatsvinden, maar vanaf een uur of 11 werd het tijd om aanmerkelijk nettere kleding aan te trekken en me op te gaan maken voor de plechtig- en feestelijkheden. Het hotel waar ik verbleef was qua ligging best strategisch gekozen, namelijk in de buurt van de parkeerplaats waar alle gasten zich dienden te verzamelen. Het bruidspaar had namelijk een touringcar verzorgd om alle gasten naar de kerk te brengen. Dat bleek niet zozeer een luxe, maar meer een praktische vereiste gezien de prachtige ligging van de kerk. Namelijk pal in het centrum van Lyon aan de oever van de Rhone. Dat is uiteraard een majestueuze ligging, maar dan wel zonder parkeerplaatsen.

De kerk was zeer indrukwekkend. Qua grondoppervlak niet heel groot, maar wel imponerend hoog en uitgevoerd met een grote daglichtkoepel helemaal bovenin. Geen noodzaak dus om met echt hoge ISOs te gaan werken binnen :-) De dominee verwelkomde me in rustig uitgesproken Frans en legde uit wat zo’n beetje de bedoeling wel en niet was, fijn binnenkomen. Over binnenkomen gesproken, door het gebrek aan parkeerruimte, kwam de bruid min of meer tot mijn verbazing de hoek om lopen i.p.v. per auto te arriveren. Ik stond gelukkig al klaar, dus dat heeft wel een paar hele fraaie foto’s opgeleverd. De kerkdienst zelf verliep grotendeels in het Frans met her der wat Nederlandse elementen. Erg bijzonder om mee te maken en door alle taalbarrières heen toch ook heel herkenbaar. Een opwekkingsliedje wat ik in de liturgie niet herkend had klonk eenmaal ingezet zo bekend in de oren. En de huwelijkspreek blijkt ook terwijl ik er niet veel van verstond toch herkenbaar. ‘Chercher la Royaume’ (Zoek het Koninkrijk (van God)) is één van de weinige dingen die ik verstond, maar me ook heel erg is bijgebleven. Niet omdat ik hem nog niet kende, maar omdat hij zo anders weer heel duidelijk binnenkwam.

Zoals ook gebruikelijk bij Nederlandse trouwdiensten liep het hier ook wat uit en dat betekende dat we snel met het hele gezelschap de bus in moesten. De Lyonnaise editie van de Gay Pride kwam eraan en daar moesten we ruim baan voor maken.

  

Terug op de parkeerplaats ging iedereen terug naar de eigen auto’s om, zodra de eerste Ferrari verscheen, de rijtoer naar Chateau du Sou - waar receptie, diner en feest zouden plaatsvinden - in optocht te maken. Mocht je nou denken ‘is dat een Franse traditie, Ferrari’s op een bruiloft?’ dan is het antwoord ‘nee’. Maar in dit geval beschikte een familielied over een F430 en later voegden zich daar nog een F360 Modena en F458 Italia van vrienden van hem bij. Onder het motto ‘ik heb wel eens een  minder interessant gevulde parkeerplaats gezien’ zeg maar :-)

Chateau du Sou is een prachtig middeleeuws chateau in de Beaujolais, voorzien van elektra en stromend water, maar dat is het wel zo’n beetje zo lijkt het. Een werkelijk prachtige locatie om je huwelijk te vieren met een heel mooi groot grasveld ervoor waar de receptie gehouden werd. Groen gras, mooi Zuid-Frans licht, tafels met wit tafellinnen, u kunt het wel zo'n beetje visualiseren. En daarmee zijn we aangekomen bij twee van de kleine verschillen met Nederland die het toch zo anders maken. Dit tot mijn blijdschap, maar tot enige frustratie en enige ‘disoriëntatie’ bij sommige andere gasten ;-) 

Twee typisch Nederlandse verschijnselen:

·         Op een verjaardag iedereen feliciteren (met de daaruit voortvloeiende gewoontes bij het feliciteren bij andere feestelijkheden)

·         Een lijst met af te werken groepsfoto’s

Laten we het er op houden dat het vooral veel spontaner gaat dan gemiddeld genomen in Nederland. Je feliciteert het bruidspaar wanneer daar gelegenheid voor is en niet in een rij en groepsfoto’s worden gemaakt wanneer daar inspiratie voor is of wanneer mensen met het bruidspaar op de foto willen en vice versa. Aangezien in Nederland de felicitatierij en de lijst met groepsfoto’s zo’n beetje standaard ‘ankers’ op een bruiloft zijn worden die wel gemist dan ineens in Frankrijk. Ik kan me dat best voorstellen en ook voor mij was het wel heel anders, maar als fotograaf levert het een heel ander, meer spontaan en ontspannen geheel op.

Anyway, het werd dag, het werd nacht en het trouwfeest eindigde zo'n beetje rond 3.30 uur. Er was mij zowaar een eigen kamer voorbestemd, maar dan wel een flink stuk een steile helling op net buiten de kasteeltuinen. Ik gooi het toch echt op de drie volle tassen die ik met me mee naar boven moest slepen dat het me meer dan veel moeite kostte..... 

De laatste avond voordat de 'roadtrip home' zou plaatsvinden was ik alleen en begaf ik me naar de lokale McDonalds. Dat klinkt niet heel 'sophisticated' na alle culinaire genoegens van de voorgaande dagen, maar ik wilde het simpel houden en alle super indrukken die ik had opgedaan even rustig laten bezinken. En dan blijken ze daar a) hele andere burgers dan in Nederland te hebben, b) de twisterfrietjes te verkopen die je in Nederland alleen bij de Burger King kunt krijgen en c) heeft de bestelautomaat een Nederlandse taaloptie. Niet moeilijk doen dus en rustig alles bekijken en zeker weten dat je krijgt wat je denkt te bestellen. Lekker buiten zittend en toch best wel genietend van (ik geef het maar gewoon toe) van wat geloof ik een raclette burger was vielen me twee dingen op. Enerzijds is het beeld van gezinnen met jongen kinderen die hun happy meals veroberend niet te onderscheiden van hoe dat er in Nederland uitziet. Maar daar tussendoor valt op hoe (uit) eten een nog veel meer sociaal gebeuren is dan in Nederland. Niemand (en zelfs ik niet op dat moment) gaat daar naar de Mac om even snel wat te eten, maar neemt de tijd daarvoor en bij voorkeur in gezelschap (ik dan weer niet).

Wat me nog meer opviel op weg naar de McD was dat je deze in tegenstelling tot de vaderlandse vestigingen van dit concern juist niet ruikt als je in de buurt komt. De Big Mac komt je tegemoet, als je het parkeerterrein oplopen doet. Nou, daar niet dus. Wat je wel ruikt is de omgeving zelf. Door een uitbundige aanplant van bloeiende planten langs de wegen ruikt de Beaujolais 's avonds heerlijk zoet en niets kan dat verpesten!

De 'roadtrip home' werd een zeer diverse. Begonnen op een mooie zomerochtend, maar verder naar het noorden onthaald door regenbuien. Zulke felle regenbuien dat het zicht in de Ardennen terugliep naar minder dan 100 meter. Maar gelukkig kwam ik veilig terug met talloze geheugenkaarten vol geweldige foto's en het gevoel alsof ik voor 4 maanden toffe ervaringen in plaats van 4 dagen had opgedaan!

Post nr. 426: Mijn enige nicht

Ik heb geen grote familie, slechts één tante en haar twee kinderen – mijn neef en nicht dus. Ze woonden voor Nederlandse begrippen ver weg en op een gegeven moment liep het niet zo lekker binnen de familie waardoor het contact stil viel.

Zo’n 24 jaar na het laatste contact vond ik zowel mijn neef als nicht weer terug op Facebook. Nog geen actief contact, maar toch leuk om ze weer binnen digitaal handbereik te hebben. In het late voorjaar van 2014 ontstond er weer contact met mijn nicht. Ze bleek ongeneeslijk ziek, kanker had haar in een onverbreekbare wurggreep en elke behandeling was alleen nog gericht op verlenging van haar leven en verzachting van de pijn.

Een tijd van herontmoeten en afscheid nemen was daarmee gelijk aangebroken. Ik had ook regelmatig contact met haar man, zelf was ze vaak te moe om zelfs maar te chatten. Mijn nicht en ik belden één keer en spraken een hele tijd met elkaar. We zouden elkaar in de zomer ontmoeten en wat later spraken we ook af dat ik de laatste gezinsfoto’s en eventueel foto’s van één van haar laatste dagen en van de uitvaart zou maken.

Alleen de foto’s van haar uitvaart zijn er gekomen. Eerdere afspraken konden niet doorgaan door complicaties die haar in het ziekenhuis deden belanden. Via het contact met haar man en wat hij op Facebook plaatste waren haar laatste levensdagen goed te volgen en intens mee te beleven.

Op 5 oktober overleed ze, op 10 oktober was de uitvaart in Schagen. Weinig zenuwen en vreemde gevoelens op de dag zelf, vooral de zorg om op tijd de trein vanuit Amsterdam te halen. De avond daarvoor daarentegen was anders dan alle andere keren dat ik mijn fototas inpakte. Zo zwaar had mijn camera-uitrusting nog nooit gevoeld.

De stemming in de familiekamer van het crematorium was luchtig. Toen de aula in waar de kist zich bevond. De witte kist waarin mijn nicht lag baadde in het licht. Ik zocht een plek op in de banken van waaraf ik een zo goed mogelijk overzicht had, om de plechtigheid te kunnen fotograferen zonder op te hoeven staan.

Het was de wens van mijn nicht dat de aanwezigen slechts één bloem mee zouden nemen, het geld dat hiermee uitgespaard werd voor bloemstukken kon gedoneerd worden aan KiKa. Het overlijden van mijn nicht was niet onopgemerkt voorbij gegaan, al die enkele bloemen leverden alsnog een bloemenzee rond de kist op.

Ik bleef in de aula terwijl de familie definitief afscheid nam. Ik bleef nog iets langer om de kist met alle bloemen er omheen te fotograferen. Maar vooral ook voor mijn eigen afscheid. Het moment van het opstaan daarvoor viel kortstondig samen met een groot brok in mijn keel en een zwaar gevoel in mijn benen.

Ik maakte de foto’s en stond nog even bij de kist terwijl ik terugdacht aan dat ene telefoongesprek met mijn nicht eerder dit jaar. Ik vroeg haar of ze veel uit haar leven had gehaald, of ze door haar aanstaande heengaan een hoop dingen moest laten liggen. Ze had achteraf misschien wel wat meer willen feesten zei ze, maar echt behoefte had ze daar nooit aan gehad.

43 is hoe dan ook veel te jong om dit aardse leven te beëindigen, maar mijn nicht heeft er 43 rijke jaren van gemaakt. Haar liefhebbende man en hun twee liefhebbende zoons en heel veel mensen die haar kenden als een warm persoon, toegewijd aan haar werk als kraamverzorgster, blijven achter.

Ik zal jou, mijn nicht, mede nooit vergeten omdat ik ook als fotograaf bij je laatste afscheid aanwezig mocht zijn. Ik kon het beeld van de uitvaart vastleggen, zowel op de foto als in mijn gedachten.

In Memoriam

Sandy Valk-Schröduer, 25 juli 1971 – 5 oktober 2014

Post nr. 425: Your friendly neighbourhood pasfotofotograaf

Ik heb geen pasfotostudio, maar heb het wel een keer voor iemand gedaan tijdens een familiefotoshoot. De 'oudere generatie' had toevallig ook pasfoto's nodig, ik had een geschikte achtergrond en lampen staan, dus het leek me dat ik wel een poging kon wagen. De basale eisen wist ik toch wel, dus waarom niet. En zo waar werd deze pasfoto ook nog als officieel geaccepteerd. Blijkbaar gaat het motto 'If it looks like a pasfoto, it must be a pasfoto' helemaal op.

Sarhea kende ik via fotografe Melanie Rijkers al wat langer. Ik mocht vorig jaar de foto maken van haar zoontje voor zijn geboortekaartje. Het bericht dat zij door een tekenbeet richting een zeer fragiel randje van het leven ging en daar al geruime tijd op balanceert was me op zijn zachtst gezegd niet ontgaan. Via Facebook zijn verloop van haar ziekte en opmerkelijke dingen zij meemaakt goed te volgen. Zo ook het bericht dat ze geen nieuwe pasfoto’s kon laten maken voor haar invalidenparkeerkaart. Tot mijn grote verbazing had enige tijd later zich nog steeds niemand hiervoor gemeld, terwijl het me op basis van mijn eerdere ervaring hiermee niet zo moeilijk leek. Haar fysieke omstandigheden zouden wel enige improvisatie vragen, maar ik zag genoeg mogelijkheden om een foto te maken die aan de officiële pasfoto-eisen voldoet.

Dus was het op naar Zwolle voor mijn eerste optreden als pasfotofotograaf-aan-huis. Een flitslampje doet wonderen als het gaat om het verkrijgen van de juiste belichting en we zaten al snel goed wat dat betreft. Hoewel een pasfoto een goede gelijkenis moet geven, leek het toch beter om de zuurstoftoevoer die Sarhea permanent nodig heeft niet in de definitieve foto op te nemen. Het wegnemen daarvan is iets wat je niet al te lang wilt laten duren, dus voor de zekerheid ook nog even een foto geschoten ‘met’. De foto bij dit blog dus. Hoewel dit niet de foto is waar het om gaat, vind ik hem toch erg bijzonder. Mensen die bekend zijn met het recente werk van Erwin Olaf zullen dat mogelijk ook vinden. Google maar eens op Erwin Olaf I wishI am I will be.

Post nr. 424: Schiessentümpel

Meer dan een jaar terug stuitte ik bij research voor een fotoshoot op een foto van de Schiessentümpel-watrerval in Luxemburg. Het leek mij bijzonder deze een keer te bezoeken en te fotograferen, maar voor slechts één wateval naar Luxemburg rijden is ook een beetje teveel van het goede.

Nou had ik het geluk dat we ook dit jaar weer naar Luxemburg op vakantie gingen en ons uitstapjesprogramma de nodige ruimte bood. Echter, ondanks een redelijke hoeveelheid foto’s van deze waterval op internet, is zelfs op Google Maps de exacte locatie niet te vinden. De zinsnede ‘vlak naast de weg tussen Larochette en Müllerthal’ die ik op een website las, bood nog de meeste houvast.

Het is me nou nog steeds niet duidelijk of Müllerthal naast regionaam ook een plaatsje is zoals op sommige kaarten vermeld staat, maar als je in Larochette de witte borden met deze naam (dus geen borden die naar een plaats verwijzen, die zijn geel in Luxemburg) erop begint te volgen ga je de goede kant op.

Oh ja, plaatsnaamborden in Luxemburg zijn net als in Friesland tweetalig. De bovenste is de benaming zoals de plaats internationaal bekend staat, kleiner daaronder staat de plaatsnaam in het Luxmburgs. Meestal is het verband wel duidelijk, Bollendorf wordt Bollendeurf, dat soort dingen. Maar wat het verband is tussen Larochette en Fiels zal me altijd wel onduidelijk blijven.

Enfin, na de genoemde weg niet eens zo heel lang gevolgd te hebben zie je aan de rechterkant een groot wit bord ‘Schiessentümpel’ staan, heel praktisch naast een ruimte parkeerplaats. Vanaf hier is het 500 meter lopen in de richting die je al ging om bij het bord te komen. De waterval bevindt zich echt pal naast de weg, makkelijk te herkennen aan het houten hekje erboven, wat je prima vanaf de weg kunt zien. De primaire route is een stukje van één van de Müllerthaltrails, en wel in de zware categorie. Erg leuk, nog nooit 500 zulke spectaculaire en uitdagende meters gelopen. Gelukkig kun je ook langs de weg een vlakke route volgen. Scheelt heel wat hoogtemeters, moeilijke traptreden en potentiële valpartijen en het biedt een makkelijke terugweg en de enige heenweg voor mensen met een kinderwagen of buggy.

Bij de waterval is ook nog eens in een redelijk goed, zo waar bijna geheel natuurlijke trap voorzien. Dus je kunt de waterval makkelijk vanaf alle kanten bekijken. Fotografisch is deze waterval ideaal gelegen in een diep bos. Het bladerdak houdt zoveel licht tegen dat je zelfs midden op de dag goede foto’s kunt maken. Daarbij was het in ieder geval op het moment dat wij er waren verbazingwekkend makkelijk om langs andere toeristen heen te fotograferen. Tenminste, ik had het geluk dat niemand de uitstroompoel direct onder de waterval aan een nader onderzoek wilde onderwerpen.

Kortom, mocht je in de buurt zijn, neem je statief en ND-filters mee en bezoek en fotografeer deze waterval met veel plezier.

Post nr. 423: Boekrecensie 'Fine art wedding photography' van Jose Villa en 'Dream Wedding Photography' van Lorna Yabsley

423: Boekrecensie Fine Art Wedding Photography van Jose Villa en Dream Wedding Photography van Lorna Yabsley

Sinds ik in 2010 ontdekte dat er in het Engels taalgebied aardig wat wordt gepubliceerd over huwelijksfotografie, mag ik graag naar dit medium kijken voor wat kennis, advies en inspiratie. Na het boek van Bambi Cantrell uit 2000 en twee recentere werken van Bill Hurter stak ik mijn neus dit jaar in de boeken van Jose Villa en Lorna Yabsley. Waar de werken van Hurter als vrij algemeen wat betreft huwelijksfotografie aan te merken zijn, zijn de boeken van Villa en Yabsley een stuk specifieker. Echter, helaas niet helemaal tot mijn tevredenheid. Over de inhoud van de boeken – en zeker de gebruikte foto’s – ben ik niet ontevreden. Maar de titels beloven dingen die de boeken in mijn ogen niet direct waarmaken of moeten op een hele andere manier geïnterpreteerd worden dan je zou verwachten.

 

Fine Art WeddingPhotography gaat uitsluitend over hoe Jose Villa werkt en wat hij verkoopt onder de noemer ‘fine art’. Het lijkt heel kort door de bocht, maar zijn werkwijze komt neer op ‘expose for the shadows in the face, aperture wide open and let the ligt wrap around the couple’.  Het komt er niet alleen op neer, het staat ook herhaaldelijk in het boek. Zo vaak dat je je gaat afvragen of hij nou zelf niet in de gaten had bij het schrijven dat hij toch echt in herhaling viel. Het krijgt de trekken van hetzelfde truckje dat hij 80% van de tijd toepast. Het is een truckje waarbij hij de typische eigenschappen van film volledig uitbuit, maar met digitaal kom je ook een heel eind als je dit wilt proberen. Hij combineert deze techniek  met een consequente stijl en albums en dergelijke van hoge kwaliteit en noemt dat dan fine art wedding photography. Op zich goed, maar om nou te zeggen dat dit nou juist de essentie van fine art is, nee, niet echt in mijn ogen. Ik ben er in ieder geval weinig wijzer van geworden qua definitie van fine art wedding photography en de toepassing daarvan.

Het boek op zich is geen afrader, want je krijgt een gedetailleerde kijk in de werkwijze en portfolio van een in de VS hoog aangeschreven huwelijksfotograaf. Maar meer dan dat is het helaas niet, de titel is in mijn ogen veel te hoogdravend voor de inhoud van het boek.

Dream Wedding Photography trok niet alleen mijn aandacht door de titel, maar ook omdat dit voor de verandering eens een boek uit het Verenigd Koninkrijk in plaats van de VS is. Ik verwachtte dat dit boek over een bepaalde stijl van fotografie zou gaan, maar ook dat viel me een beetje tegen. Wel heel veel foto’s met een korte toelichting, maar weinig over het echte hoe en waarom van het fotograferen zelf.

Maar gelukkig maakt het niet echt uit. Geniet vooral van de afbeeldingen als je dit boek leest en bekijkt en haal er inspiratie uit. Lorna Yabsley vertelt net genoeg over de techniek om een zoekrichting te hebben voor literatuur waarin over dat soort aspecten veel meer vertelt wordt. Wat zij met haar boek juist wel vertelt is wat het betekent en wat er nodig is om een goede huwelijksfotograaf te kunnen zijn. Simpelweg (erg) goed kunnen fotograferen is een basisvereiste om deze stap omhoog te kunnen maken.

Ik was al onder de indruk van het vaste protocol en de tradities van Amerikaanse bruiloften, maar Britste bruiloften blijken nog een stuk veeleisender en restrictiever voor de fotograaf te zijn. Ik weet niet of de auteur dat ook in gedachten had toen zij haar boek de definitieve titel gaf, maar dit is wel een goede gids om een dream wedding niet in een nightmare wedding qua fotografie te laten vervallen. Alle adviezen en ervaring, gekoppeld aan de vele foto’s maken dit boek wat mij betreft wel een aanrader. Persoonlijk mis toch nog wel de nodige poseer- en compositietips en principes waar de Amerikanen juist zo sterk in zijn in dit boek. Voorlopig ben ik dus nog niet uitgelezen in dit genre.

Post nr. 422: Op het station

Is dat even balen. Was ik mooi op tijd voor de intercity van 06.45 uur op het station, rijden er tot – op zijn vroegst – tot 11.00 uur geen treinen. En de batterij van mijn telefoon is bijna leeg en ik heb mijn camera niet bij me.

Vooral dat laatste is jammer, want op zo’n mooie ochtend zijn de bijna lege perrons van Lelystad Centrum een onverwacht mooie plaats om te zijn. Het lijnenspel van stationsoverkapping en bovenleidingen in combinatie met de opkomende zon is werkelijk wonderschoon.

En het zou eindelijk voor mij een goede mogelijkheid zijn om aan vogelfotografie te doen. De huismus mag dan niet als echt spectaculair gezien worden, maar als ze zo dichtbij komen is het wel verdacht leuk om ze te observeren. Ze zijn uiteraard wel mensen gewend op het station en zeker als ik zo rustig op een bankje zit is er geen enkel beletsel voor hen om snel dichterbij te komen. Het in dank hiervoor aangeboden stukje ligt blijkt echter toch een beetje teveel van het goede voor hun kleine vogellichaampjes.

Vanaf 6.40 uur op het station en inmiddels 5 kwartier verder. De ochtendrust wordt inmiddels weggedrukt door steeds meer gestrande forensen, optrekkende bussen en niet in de laatste plaats de steeds drukker kwetterende en rondvliegende mussen van Lelystad Centrum.

Mijn kopje vertragingsthee heeft het niet lang gehouden, ik liet het boek wat ik uit mijn tas pakte er op vallen. Slechts 1 bladzijde nat en nu een prima manier om te zien in welke mate het perron al dan niet afloopt.

Met één blik over mijn schouder kan ik de situatie in de stationshal in ogenschouw nemen. De gestrande forens van nu heeft in de ene hand een gratis beker vertragingskoffie of –thee, in de andere hand de mobiele telefoon. Opdat hun monden bijna niet meer stil hoeven te staan, dit in tegenstelling tot de treinen uiteraard.

Geweldig zo’n zonnige dag, het lijnen- en schaduwspel wordt er niet minder mooi om met het klimmen van de zon. Maar mijn tijd op het station voor deze ochtend zit er wel bijna op. Tijd om aanstalten te maken om nog wat van deze dag te maken.

Post nr. 421: Van Angry Birds naar Citybird

Eigenlijk is de titel van dit blog totaal irrelevant voor de verdere inhoud, maar mijn dochter is zo gek van het spelletje Angry Birds – op mijn telefoon – dat ik het gewoon niet kon laten. Maar citybird ben ik nu officieel wel, oftewel, ik ben te boeken als fotograaf via CitySessies.nl.

Behoren tot de gelederen van CitySessies.nl is geen kleinigheid in mijn beleving. Voor zover ik kan zien vormen de citybirds een collectief van een aantal van de beste portretfotografen voor particulieren die momenteel in Nederland rondlopen. En ze vonden mij zowaar goed genoeg om daarbij te mogen horen J Het is geen understatement als ik zeg dat ik me simpelweg vereerd voelde toen ik de mail kreeg waarin ik verwelkomd werd als citybird.

De reeds ‘op het nest aangelande’ citybirds vonden mij overigens wel pas in tweede instantie goed genoeg. Ik had in september 2011 een leuke shoot van een gezin gemaakt en die ingediend als sollicitatie voor CitySessies. Egerns had ik al wel het vermoeden dat het lastig zou worden om aan de criteria van CitySessies te voldoen met die shoot. Er zaten een paar geweldige foto’s tussen, maar ik vroeg me wel af of de hele sessie van voldoende niveau zou zijn.  En dat bleek dus niet zo te zijn, een oordeel wat toch veel harder aan kwam dan ik had verwacht.

Sinds de afwijzing investeerde ik behoorlijk in mijn fotografie, zowel in mijn materiaal als mijn portfolio en derhalve ook in ervaring, kennis en vaardigheden. Begin januari sprak ik af met een vriendin om haar in Amsterdam te fotograferen. We hadden er zin in en het weer kon eigenlijk niet beter, we bleken onze afspraak tijdens de enige twee zonnige uren van die dag gepland te hebben. Wat ik op mijn LCD-scherm en later op mijn laptop zag verschijnen vertelde me al snel dat ik in de winter nogal een paar stappen in een hele goede richting had gezet.

Ik was bijzonder blij met het resultaat, maar toch niet echt direct helemaal zelf overtuigd dat dit werkelijk zo goed zou kunnen zijn. Pas na wat informeel overleg met een reeds geïnstalleerde citybird besloot ik toch een nieuwe sollicitatie bij CitySessies te wagen. En de rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis.

Maar nu begint het uiteraard pas echt. Ik had wat globale plannen voor 2012 gemaakt op fotografiegebied, maar in alles wil ik nu rekening gaan houden met mijn citybirdschap. Niet dat ik het nu ineens zie als statusverhogend, maar adel verplicht wat mij betreft wel degelijk. Ik ga dus vooral hard aan het werk om nog beter te worden, een nog mooiere portfolio op te bouwen en nieuwe dingen op fotografisch gebied te doen. Het zou wel eens een heel mooi belicht 2012 kunnen worden!